Er zit al weer bijna een maand op. Vandaag was de laatste volle dag in Perth. Morgen vliegen we naar Sydney. Naar regenachtig Sydney waar de vooruitzichten vooralsnog niet veel zon laten zien. De temperaturen daar zijn ook wat lager, dus we hebben de laatste dagen extra genoten van de zon en het heerlijke warme weer hier aan deze kant van Australie.

Eergisteren naar de Pinnacles Desert gereden. Na de bossen, wijngaarden, en kustlandschappen van het zuiden van Western Australie te hebben gezien bood het lege noorden een bijzonder nieuwe aanblik. Tegenliggers kwamen we haast niet tegen op de weg naar de Pinnacles toe, net zo min als dorpjes of huizen. Het was één groot uitgestrekt landschap, met links en rechts van ons in eerste instantie nog dorre, uitgedroogde bomen die overduidelijk lange tijd geenregen hadden gezien maarwat al snel veranderde in laag struikgewas.

Rond lunchtijd maakten we een stop in Lancelin. Op de kaart een dorp, in werkelijkheid een gehucht. Verlaten straten, huizen waar de verf vanaf blakerde en op één enkele pub na niks wat ook maar een reden tot stoppen kon zijn.
Die ene pub was dan ook een bijzondere pub. Mooi gelegen op een lage duin met een veranda en gazon met uitzicht op de zee. Het zware, donkere houtenmeubilair binnenleek rechtstreeks uit het kasteel van Lancelot te komen. De locals die bij vlagen binnendruppelden om een biertje te bestellen en een weddenschap te plaatsten op de paardenraces die getoond werden op drie verschillende schermen leken stuk voor stuk op broertjes van de ZZ-top bandleden.In dit afgelegendorre gebied was geen plek voor estetiek, en de romantiek, mocht die er ooit zijn geweest, was lang geleden verdwenen tezamen met de hoop op een beter bestaan. Niet dat er verlagenheid heerste, meer een bepaalde gelatenheid. Deze mannen hadden zich neergelegd bij hun hardwerkende, eenzame bestaan en haalden hun plezier uit het biertje ende gok op een snel lopend paard.

Nadat we onze hamburgers en friet (veel meer keuze was er niet) hadden verorberd reden we verder op weg naar de woestijn. Onderweg kwamen we opvallende witte zandduinen tegen die ineens opdoken in het landschap. En telkens weer het bord dat ons waarschuwde voor overstekende emoes en kangaroes. Niet voor niets zo vaak geplaatst bleek, want we kwamen langs de route inderdaad meerdere keren emoes en kangaroes tegen. Leuk!

De Pinnacles Desert in Nambung National Park was de moeite en de afstand (een hele dag reizen) waard. Spectaculaire formaties van zandsteen temidden van een woestijn. Mooi!